ต้องยอมรับว่าธุรกิจหนึ่งที่มีผลกระทบมากกับโควิด-19 หลายๆรอบคือธุรกิจร้านอาหาร เหตุผลหลักคือมาตรการ Social Distancing ที่จำกัดจำนวนคนเข้าร้าน การเว้นระยะห่างของจำนวนที่นั่ง ความระมัดระวังในการเดินทางไปในที่ชุมชน และเดินห้างกันน้อยลง เมื่อลูกค้าน้อยลง ร้านอาหารต่างๆ ยังต้องมีภาระค่าใช้จ่าย ทั้งค่าเช่าร้าน เงินลงทุนที่ตกแต่งร้านไป ค่าจ้างพนักงาน ค่าน้ำ ค่าไฟ เงินต้นทุนของอาหารที่เตรียมสำหรับแต่ละวัน
ส่วนในพื้นที่จังหวัดพิษณุโลก ได้มีประกาศคำสั่งจังหวัดฯ ประกาศถึงการงดจำหน่ายหรือดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในสถานที่ ส่งผลให้บรรยากาศการเข้าไปใช้บริการในร้านเบาบางลงไป จึงต้องปรับรูปแบบร้านให้สอดคล้องกับมาตรการจังหวัด เพื่อให้พนักงานยังพอมีรายได้เลี้ยงชีพ เช่น เปิดหน้าร้านให้พนักงานมาขายของ โดยไม่เก็บค่าที่ บางร้านออกเงินทุนให้พนักงาน สร้างอาชีพโดยไม่เก็บผลกำไร แต่บางร้านถึงกับปิดตัวลงเพราะแบกรับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนไม่ไหว
นายพีรพัฒน์ ชุณหะทิพากร อีกหนึ่งในผู้ประกอบการร้านอาหารที่เปิดให้บริการในช่วง “เวลากลางคืน” เล่าถึงบรรยากาศในร้าน หลังจากมีการประกาศมาตรการงดดื่มแอลกอฮอล์ในปี 2564 ว่ายังพอมีลูกค้ามาใช้บริการบ้าง ถึงแม้จะเบาบางลงไป แต่ก็ยังถือว่าเพียงพอต่อการเลี้ยงดูพนักงานได้ ล่าสุดในปี 2565 คำสั่งจังหวัดพิษณุโลกยังขยายเวลามาตรการป้องกันการแพร่ระบาดหลายๆมาตรการออกไปอีกเรื่อยๆ เนื่องจากหลังเทศกาลปีใหม่ มีการแพร่ระบาดของโควิด-19 ที่มาจากการฉลองในร้านอาหารหลายๆร้าน ทำให้ต้องเริ่มปรับตัวกันอีกครั้ง
การปรับตัวในครั้งนี้ ต้องปรับไปถึงโครงสร้างร้าน บางส่วนต้องปรับปรุงเพราะอากาศในช่วงกลางวันร้อน ต่างจากเวลาให้บริการเดิมซึ่งเป็นช่วงหัวค่ำมากๆ รูปแบบอาหาร จากร้านอาหารกลางคืน ที่เน้นอาหารทานกับเครื่องดื่ม ก็เพิ่มเมนูที่สามารถทานได้ทุกช่วงวัย อาหารจานเดียว ที่ตอบโจทย์ลูกค้าที่มาทานช่วงพักเที่ยงได้ เช่น ข้าวผัดทะเล ข้าวผัดกะเพราคลุก ส้มตำ ยำ เป็นต้น โดยเริ่มเปิดครัวทุกวันในเวลา 11.00 น. – 21.00 น.
